خیابان شماره هیچ

روزنامه صبح رو ورق میزنی انگار که جهان لبخند میزند به این جغرافیایی که تو درآنی . به یاد میآورم حروفی که در کودکی بر تنه آن کاج بلند حک کردم با تیغه چاقو ... حالا ناخانا شده و دور تا دورش را حجمی از پوسته بی قواره ای گرفته که مرا وا می دارد به پشیمانی گاهی که چشمم تصادفی به این لکه زمخت میافتد چشم بر میگردانم و به روی خودم نمی آورم . آن سالها چه بی محابا سطر سطر خواسته هایم خلاصه میشد در یک حرف و آن حرف حک میشد در تنه درخت . و این سالها چه عذابی دارد مرور خاطره آن شگنجه گر کوچک که اکنون بزرگ شده . و این روزها چه گز گزی میکند پوستم هر گاه از کنارش میگذرم .... از کنار دکه روزنامه فروشی رد میشوی ... بیچاره نویسندگانشان چه عذابی میکشند از این همه دروغ که حک کرده اند با سرب و جوهر بر تنه نازک درخت . حرف این روزها و آن سالها نیست .حرف ماتمی است که قرنها بر صفحه سفید دلمون نقش بسته وگاهی از میون این صفحه ها بیرون میزنه . تموم . یه کم گنگ بود مثل حال خودم + نوشته شده در شنبه بیست و ششم اسفند ۱۳۹۱ساعت 1:12 توسط ا_ر | خیابان شماره هیچ...ادامه مطلب

دوره کردی مرا

امتحان دادی

رد شدی

خیابان شماره هیچ...

یک اشتباه بزرگ......خدایا منو ببخش

خیابان شماره هیچ...

سرما میشینه توی وجودم .یخ میبنده پاهام .همین که از پس ذهنت خط میکشی روی واژه بودن .

...........این زکام لعنتی .

خیابان شماره هیچ...

امشب خواب را ربودی از چشمم

این لرزش لعنتی و زنگ صدات معلق در حلزونی گوشم

بی خیالی مردمک چشمات و عبورش از سراسر وجودم

ودستات که سرد میفشرد دستانم را

این همه فراموشی در پس ذهنت

کافی نیست

تا به مرگ خویش  عزادار بمانم

عشق من

لالایی را تو بخوان.....

خیابان شماره هیچ...

 

بگذار تا بی نهایت شوم سرد شوم با تو از هزار توی وجودت بگذرم و تمام شوم

آری بگذار تا یک لحظه نمانده به صبح سفر کنم به سیاهی چشمانت که بارانیست

پایم میلغزد  سرما  رسوخ دارد در اعماغ استخانم

بگذار سایه ها دراز شوند تا بی نهایت افق

تو بایست و من فرم میگیرم در جای خالی سایه

این فاصله تمام شد

من ماندم و تو

خیابان شماره هیچ...

به من نگاه میکنی . رد میشه از من . دوستم داری -میدونم -رسم قبیله تکه تکه شده ورسم مادر خوب میدونه پنهانی دوست داشتن رو .

خیابان شماره هیچ...

یک روز دیگر تمام شد .و این لکاته های دستپرورده به خانه بر گشتند .بی سر با دم مادامی نمانده به آ غاز بهار و من برگ برگم میترکد سبز میشود میروید  سنگین میشوم تاب میآورم آری این خواب زمستانی بد جور مرا برد به هپروت سر بر برداشتم نه کلاه بر سر مانده بود نه پوشین بر تن       آری مادامی نمانده تا بهار و این یعنی آغاز چهل سالگی آغاز فهمیدن همسر بودن پدر بودن و آغاز پوست انداختن  این نیز گذشت و دلم در حسرت دلگرفته های ۲۰ سالگی پر میکشد . آری پر میکشد برای  قاتی کردن عشق با هوس .ترس با دلهره .راه با بیراه . از کنارت که میگذرم دیگر نگاهم به چشمانت نیست یک چشم به دست خیابان شماره هیچ...ادامه مطلب

طولاني شده اين راه

 

 

امايه چيزي داره منو ميکشونه

مکان نیست

دوتا چشمه

 

 

 

 

خیابان شماره هیچ...